the round-up

buti nalang may blog ako para makita at maalala ko ulit ang mga pangyayari sa lilipas na taon. balikan nga natin, tignan natin kung may nagbago ba. kasi feeling ko dapat pataas ng pataas dapat ang lebel ko pero bakit ngayon biglang bagsak. zero. talo.
sige simulan na natin ang pagbabalik-tanaw.

enero
nako. ito na yung punto na ayoko gusto kong makipag giyera sa former work mate. manager siya, bisor lang ako. pero kahit na. mabuti nalang din at umalis ako doon dahil kung hindi, nagsimula at matatapos ang taon na miserable ang buhay ko. lalo pa't makikita ko ang mga taong plastikada at mga ipokrito. namen!

pebrero
nasa limbo ako nitong mga panahong ito. ito yung simula ng pagiging bum kong muli. walang masyadong nangyari, nanood lang ako ng nanood ng sine.
birthday ni yuri 'tong buwan na 'to.

marso
nagsimula na akong kumilos para sa panibagong trabaho. momentous ang buwan na ito dahil sa buwan na ito ko sinabi at kinonfirm sa sarili ko na, "i am ready for love"
o diba. napaisip lang ako - hanggang ngayon ready pa rin ako. parang hanggang ready nalang ako, walang get set, at go. nakakatawa pero hindi ako makatawa. hmp!
birthday ng nanay at ng kapatid kong si janna. pati ng barkada kong si macky.

abril
nagsimula na ako sa bago kong trabaho. april 2.
mejo nag small-get-together ang barkada ko. yun nga lang, wala ang ibang mga tao. si yuri nasa zambales. si tracy may duty. si nolan... ewan. ito rin yung buwan na pumunta kami ng zambales kasama si yuri. nakapag banana boat na rin ako sa wakas.

mayo
umuwi si jen sa pinas galing UK. hindi ukay ukay, totoong united kingdom.
sa buwan din ito nawala ang telepono ko. ang nakakatawa pa (na hindi ulit ako natatawa) mga ilang linggo bago siya mawala, pinagmamalaki ko sa mga ka-opisina ko na sa tagal din ng pagaaral ko sa taft, hindi pa ko nadukutan.
sabi ng destiny sakin "umm! gago!"

hunyo
isa lang ata ang highlight ng hunyo ko ngayong taon. umuwi nanay ko mula sa estados unidos. ayun. dumaguete nanaman. sabi ko nga "i've been dumaguete-d"
naks, imbento ng mga ganun. ayun, dahil bago pa lang ako sa kumpanya, nag leave without pay tuloy ako. isang linggo din yun. halos mag-amok ako nung nakita ko payslip ko.
birthday ni daryll, bunso kong kapatid. isama mo na rin si japs at si pedro.

hulyo
eto wala pa ring masyadong nangyayari. pero madalas nitong mga panahong ito, laging nasa bahay mga ka-opisina ni yuri. oks naman at least di na nalulungkot si yuri. nag-emote kasi siya sa trabaho niya, tinatamad na daw siya. heniwey, ayun nood pa rin kami ng nood ng sine. mga ganon ganon lang.
birthday din ng tatay ko. ika-27.

agosto
ayun, tong buwan na to, nagbonding na talaga kami ng mga ka-opisina ko. astig.
dito ko ring naramadaman na gusto ko pa rin pala yung dati kong pang gusto. nakaka-sad.

setyembre
hala, ito yung una at huli kong vblog. haha. o, wag niyo na i-check dahil mapipikon nanaman kayo(ng tatlong nagbabasa nito). at dahil may remnant pa rin ng nakaraang buwan tungkol sa mga bagay bagay ng love life, ayun, kumontinue pa siya sa buwan na to. at alam ko na 'daw' ang gusto ko. pfft.
death anniv ng tatay ko. ika-29.
oktubre
naging maganda ang pasok ng buwang ito. at kung gano kaganda ang pasok nito, ganun din ang kinapangit ng pagpapalit nito. dito na ko nagsimulang magtanong, mag isip, at mag duda. dito ko na rin nalaman na ganun na nga. birthday ko pa naman sa katapusan ng buwang ito. nagkatotoo na ang kinatakot ko sa umpisa ng taon.
birthday rin nila tracy at ni michelle.

nobyembre
syempre, continuation lang siya ng katatapos lang na buwan. ayun, tumuloy tuloy na ang naramdaman ko. ewan ko ba kasi kung bakit ganito, kung bakit kailangang ganun. tanginang fate to, sabi ko kailangan ko ng love life, hindi ng sakit ng ulo. ang alam ko magkaiba pa rin ang definition nun eh. sumakit na rin ang dibdib ko. umiwas ako sa kape. nalaman ko rin na may naghintay sakin, nalunod na ko sa kawalan at kalungkutan ng panahong ito.
dito ko nagawa ang di ko inakalang magagawa ko. ang magsulat tungkol dito.
dito na rin nagsimula ang pakiramdam ng pagiging mag-isa.
napalitan ko na rin ang template ko for 3 years.

disyembre
ito na ang naging comeback ng 2005 ko. tangena. ito na siguro ang pinaka malala kong pagtatapos ng taon. pagod, puyat, pagiisip, pagaalinlangan, pagdududa, at pagtatanong. lahat yun sa buwan na ito.
nalaman ko rin na aalis na pala si yuri papuntang cebu. 6 months lang naman daw. pero di na ata ako sanay/di ko na ata gusto ang maging mag isa. pero siyempre, hindi naman ako nampigil. umalis na siya nung 27 =,(
at tuluyan na kong magiging mag isa sa anim na buwan. dasal ko lang talaga, bumalik siya sa ika anim na buwan. dasal ko rin na lumipas na ang anim na buwan nang di ko nalalaman. ilang beses ko na rin binalikan ang anim na buwan at inisip kung gano katagal yun. at naisip ko na, tangena, ang tagal niya. nakakatakot.
hindi natanggal ng pagsasayaw (tanggal na rin ang kahihiyan ko sa katawan) sa harap ng madla ang lungkot ng pamamaalam pansamantala sa isang kaibigan.
dito ko rin naisip at nasambit ng malakas ang linyang nagpaiyak sakin: "lahat nalang ng mga taong malapit sakin, iniiwan ako."

nasimulan ko na ang countdown.

kahit na ano pa

mamimiss kita.

wala ka na.

babay.

sandaling panahon lang naman, pero parang ang tagal kung bibilangin.

sana nga makita mo yung gusto mong makita diyan.

babalik ka ah?

sandali
nalang
at ang
ugat ay
dadampi na
sa lupa.

gahol na
sa oras
ngunit tila
nananadya
ang mga bulaklak
sa pagbuka
at pagsibol.

malapit na,
ngunit ang lupa
ay uhaw pa rin
sa pangako
ng tag-ulan.

the time is slowly coming

when i face the unwanted music

life has set for me.

every tick of the clock

becomes painfully fast
yet cruel and slow.

in agony, i cover my ears

i seek comfort

in silence

and in my inaction.

but it's steady beat

forces itself

through my very core.

its rhythm, pushes me

every beat, pulsates

with pompous reminders

of the hours gone by.

slowly,

everything has gained new meaning.

every word spoken,

every moment spent

rewards me

with wanton remembrance.

and my legs begin to give in,

my hands falter,

my words stutter.

in the flurry of all confusion,

through the constant distress,

i will force myself here

until i can no longer feel.

until i can no longer remember.

everything in reckless abandon.

tick... tock...

pag-ahon

naalala mo ba yung dating nag co-contest kayo ng patagalan ng walang hinga sa ilalim ng tubig? naalala mo yung pakiramdam ng nung hihinga ka ng malalim habang hinahanda mo yung sarili mo sa paglublob sa ilalim ng tubig?

kasi alam mo na kailangan matagal kang di makahinga. kailangan mas matagal ka sa ilalim ng tubig, kailangan marami kang mahigop na hangin na kakayanin ng baga mo.

tapos naalala mo rin ba yung eksaktong pagkakataon na nasa kalagitnaan ka ng paglanghap ng hangin at ng pagbaba ng mukha mo sa tubig? naalala mo rin ba yung eksaktong pagkakataon na babasagin na ng iyong pagbaba ang mala-plastik na ibabaw ng tubig. yung plastik na yun ang tanging naghihiwalay sa kumportableng hangin sa malamig na ilalim ng tubig. naalala mo ba?

tapos syempre, dahil paggalingan ito, makikita mo nalang ang sarili mo sa ilalim na ng tubig ng walang halong pagdadalawang isip. segundo lang ang nilipas pero halos nakalimutan mo na ang pinakamalalim na paglanghap ng hangin na ginawa mo sa buong buhay mo. naalala mo rin ba yung pagkakataon na pakikiramdaman mo muna ang tubig bago mo unti-unting ibinubuka ang mga talukap ng mata mo. tapos makikita mo ang mga kakumpetensya mo sa ilalim ng tubig. pare-pareho kayong mukhang tanga kasi nagpipigil kayo ng hininga - nakakunot ang noo, halos nakapikit ang mata, at pilit na sinasara ang mga labi habang nakaipon ang hangin sa loob ng mga bibig.

dahan dahan mo ring kakalmahin ang sarili mo - kasi iniisip mo dapat di ka muna mapagod. kasabay nun, dahan dahan mo lang na ilalabas ang hangin sa bibig mo.
alam mo na yung sikreto ngayon - dapat dahan dahan, dapat maglalabas ka rin ng hangin ng paunti-unti.

ayun, tapos ok ka na. mga ilang minuto ka ring kumportable sa ganung sitwasyon.

hanggang sa unti-unti mo ring naramdaman na parang nauubusan ka na ata ng hiningang papakawalan mula sa iyong bibig.

" sige lang, " sabi mo sa sarili mo

" kaya ko pa. "

hanggang sa parang may nararamdaman ka nang tumutusok sa mga kalamnan mo. una pa isa isa, tapos pa-sampu-sampu. tapos sandali lang, parang isang-libong karayom na nag tumutusok sa bawat sulok ng katawan mo.

" teka lang," sabi mo ulit, habang pinikit mo nalang ang mata mo sa sakit

" sandali na lang... "

hanggang sa huling sandali, pipilitin mo talagang huwag munang umahon. kung alam mo lang, bibigay na talaga ang katawan mo. wala ka na ring kapangyarihang baliktarin ang ang gagawin ng katawan mo - aahon at aahon siya.

naalala mo ba yun? yung eksaktong pagkakataon na madalian mong iaahon ang buong katawan mo? naalala mo yung pakiramdam nun?

tapos pagdating mo sa taas, bigla ka nalang mapapalanghap muli ng hangin. mararamdaman mo buhay ka pa pala. sing bilis din nito yung pagkawala ng sanglibong karayom na tumutusok sayo. gagawin mo yung pinakamalalim mong pag-hinga, halos nakalimutan mo na nga na paggalingan pala ang pinasok mo sa umpisa pa lang.

tapos malalaman mo, ikaw nalang pala yung gumawa nun. sa sandali mong pagpikit sa ilalim ng tubig, naisipan pala ng mga kaibigan mo na iwan ka nalang doon. panalo ka nga, dahil ikaw lang ang kasali.

naalala mo ba?

___________________

some pics from our ghetto party. and after party "MMK" moments in the park.

co, shei, me, mai, jons, cathy

after the party, we decided to bide our time in, guess what, the park right in front of our office. so we went to mini-stop to get some food

nice arse that guy wearing red. lol. on our way to ministop. papparazzi. tsss.

my pissed-off-look in the park

fooling around. yeah i'm wearing my under shirt. it was quite warm that night. weird.

fooling around II.

when cats roamed tiendesitas

so here are the pictures from the cats musicale presentation that we did last thursday.

click pic to direct you to my multiply page

and here too are the pictures that we have from our christmas party on the same day. yeah, it's as if i didn't do any muscle stretching and booty swaying just a few minutes ago. hehe. click on the pic again to direct you to my multiply page.


enjoy.

ciao!

its so easy to tell someone to stop holding on to something. its so easy to tell someone that it would do him more harm if he continues to grab on the very thing that hurts him. but what if you were the very person holding on to that rope? what if, you were the person who is trying so hard to not let go of that rope that holds your life?

you couldn't even say you're hurting to save your life. you couldn't even tell the person that it hurts so much to see the person go. you couldn't even tell the person that maybe you cannot even think about it.

as much as you would want to make sense, words elude your mouth. reasons, explanations, and logic escape you. you try but you are still wishing that if you don't say it out loud, reality would not come. and you still hope that even if it does, it wouldn't hurt as much. though you know that it would. and you know that it is.

so what now? all that is left is you and that rope. it's the only thing that holds your life.

i wish i could let go. i'm counting.

1...


2...


3...

getting home

i just came home from our department's musicale rehearsal for the christmas party. it's tiring but it's a welcome thing. after months on end of reminding them that they can ask me to do anything for the christmas party except dance, they decided to give me a solo act. a freaking jazz number solo act. i can just barf now.
now my leg muscles are aching from this once-in-a-lifetime stretching and bouncing around and jumping and dancing of sorts.

after the practice, i decided to walk instead. i thought to myself that i'd rather be walking aimlessly around legazpi village than be home and stare at the computer monitor. i rarely watch tv nowadays, it bores me.

so i walked home.

as i walked, i saw thousands of glittering lights sprawling across each building. i hated the coming holidays even more. i even hate the coming 2-week off. what am i supposed to do? where am i supposed to go? who am i supposed to spend it with? talk with?
i passed through bars full of people chatting. and i wonder, what are their lives like? how much would i want to be in their places right now? and how much would i want my life to change?
i passed through empty streets with dull street lamps. i wonder, am i this street? are there street lamps that illuminate my being?
i also happen to pass by streets with jeepneys waiting for the commuters. rush hour was almost over. i see only a handful of people in line - they probably went over time. i wonder, am i just being this jeepney? just going through their fixed routes the whole day? am i just inviting people in and watching them leave? do i even care to stop when they say they'll be getting off on the next corner?

for a moment, i wanted to dream. i dreamt about one of the glittering buildings collapse. i wanted the bars to be empty - serving nothing but spoons and forks, and goblets and glasses. i want those streets to burst with life and color and nothing left of the dim sepia that it glows with. the jeepneys should also not have a fixed route. they should go where they want to and change direction in the course of their destination. most of all, i also want them to stop on the curb when i say "para mama, bababa na ako"

ciao

randomness

these past few days, i try to go out with friends as much as i can. when i'm with them, i try to forget about everything that bothers me. i laugh until my head aches. i smile until my cheeks hurt. i talk until my throat dries. i listen to them until i'm too tired.

but i dread the events after that. i know i must come home. though i really want to be home, i still fear going home. i fear that i'll be with myself again. i fear that i'll be facing everything alone again. i fear that i'll deal with myself all alone again.
the solitude i once loved has now become my nightmare. the still night that once relaxes me has now been agitating me, confusing me. i no longer enjoy the night and my solitude. in fact, i am terrified of it.

_______________

the doctor prescribed two meds for me. one, for my palpitations and the other, to make me relax and sleep. i religiously follow the doctor's prescription. but my research told me that one of the meds i am taking is somewhat addictive and may cause withdrawal syndromes. so i try my best to just take it whenever i "feel" i really have to.
i'm guessing it's working for me right now.

_______________

right now, the only thing running through my thoughts is the desire to be so seriously hurt that i become so sick of my misery and do something to get out of it. my desire is to feel so low that there is just no other way but to feel better.

and i desire to be free from these shackles that contain, crush, and break my spirit.

i will.

i will.

i will.